Hoofdstuk 1

Zou ik bezig zijn mezelf te vermoorden? Ik had er ook voor je moeten zijn… ‘Shit, mijn neus is nat.’ mompelde hij.

Jeff keek naar beneden naar Rosita, maar ze leek niks te merken. Ze likte verder.

Rosita was gek op Jeff en likte naar hartenlust zijn neusgaten, een tic van haar van toen ze nog jong was. Een puppy. Jeff keek nogmaals naar zijn donkerbruine Duitse staande korthaar en bedacht dat ze alweer drie jaar was, een schat van een hond. Rosita sliep op het grote tweepersoonsbed dat centraal in de kamer staat opgesteld, maar nu wufte ze, ze wilde uitgelaten worden. Ze likte verder tot Jeff zijn neus helemaal schoon was. Hij grinnikte om haar toewijding.

De gedachten van zoëven kwamen omhoog in de fase van het wakker worden en Jeff lispelde de woorden zonder zich bewust te zijn van de betekenis terwijl hij ontwaakte uit zijn diepere slaap.

Zou ik echt bezig zijn mezelf te vermoorden? speelde de vraag weer door zijn hoofd. Jeff rolde zich van het bed af en schoot in zijn skipak. Hij strompelde de trap af en liep via de serredeur naar buiten. Rosita wist precies hoe laat het was en sprong achter hem langs de tuin in.

 ‘Niet in de tuin’, riep hij haar nog na, maar ze rende al het veldje over en jumpte over de heg de boomgaard in.

Jeff keek haar met pretogen na. Maf beest, dacht hij nog. Hij keek zijn erf rond, een dromerige Engelse tuin met 12 hectare land dat vol stond met pruimenbomen. Hij voelde zich er thuis. Drie jaar geleden was zijn tante overleden. Zij woonde hier ‘op stand’ in een buitenwijk van Dordrecht en had de villa aan haar favoriete neefje nagelaten.

 ‘De rest zal er alleen maar om knokken,’ had ze in vertrouwen tegen hem gezegd. ‘Jij niet…’

Nu woonde hij hier in dit veel te grote huis met zeven kamers, maar hij genoot ervan en keek trots naar het portret van zijn tante, dat hem van boven de openhaard statig maar ontwapenend aan staarde. Tante Pat woonde hier zo graag.

In gedachten verzonken keek Jeff uit het raam. Hij zag Rosita door de velden jakkeren en sjokte traag naar de keuken. De wekker zou zo wel aflopen, het was bijna 7.00 uur. Jeff morrelde wat aan het koffieapparaat en zuchtte. Hij was moe, moe in zijn hoofd, moe in zijn armen en benen en vooral moe in zijn hart.

 ‘Waarom geef ik mezelf zo?’ vroeg hij zich hardop af terwijl hij bittersterke zwarte koffie inschonk. Het zou wel een vorm van zelfkastijding zijn, dat kon bijna niet anders. Hij liep naar de radio en zette een muziekje op. New age op de internetradio stemde hem altijd mild, de melodieuze synthesizers en harpen klonken zachtjes uit de peperdure Bang en Olufsen. Een ‘kerstbonus’ die hij van zijn baas had gekregen voor een uitstekend jaar binnen het bedrijf. Een jaar van bergen verzetten, ingewikkelde projecten klaren en proberen het iedereen naar de zin te maken.

‘Waarom geef ik mezelf ook zo,’ dacht hij weer. ‘Ik kan toch niet iedereen gelukkig maken?’

Hij liep met zijn kop koffie naar de veranda en nam plaats op de schommelbank. Jeff keek naar de opkomende zon en dronk de geurige koffie uit zijn mok. Zijn slanke handen masseerden zijn hoekige kaaklijn. De stoppels prikten in zijn vingers.

Weer staarde Jeff dromerig voor zich uit, terwijl Rosita over het veld rende, achter een konijn aan die snel in zijn hol schoot, ze blafte er naar. In het flauwe zonnetje observeerde zag hij door de pluimen van de ochtenddauw het tafereel. Jeff floot haar naar binnen. Ze mocht veel van hem, maar geen keet schoppen in de vroege ochtend en dat wist ze ook wel. Hij maakte nog een fluistergebaar met zijn vinger dwars over zijn mond en siste, ssshhhh. Ze keek hem verontschuldigend maar ondeugend aan en ging naar binnen na eerst een aai te hebben gehaald.

‘Ja ja, je weet het wel!’

Hoogste tijd om te gaan douchen, bedacht hij terwijl hij naar de badkamer liep en de kraan opendraaide. Enkele seconden later voelde hij het warme water vanuit de watervaldouche weldadig over zijn hoofd stromen terwijl hij tegelijkertijd zijn tanden poetste. Ook piste hij graag nog een restje in het doucheputje, omdat hij dan alles lekker kon laten lopen… Hij zuchtte nog eens en opeens kreeg hij een ingeving voor zijn werk. Hij pakte de waterdichte blocnote die hij aan het douche planchet had bevestigd en schreef iets op, een idee dat hij goed kon gebruiken als argument tijdens de bouwvergadering vanmiddag. Hij had er vandaag twee en meestal verliepen deze vergaderingen moeizaam. Vaak werd er gesteggeld over geld voor meerwerk. Het was weer eens zo’n dag.

Vermoeiende discussies over de gebreken van de aannemer, het achterlopen op de planning en de dreigementen van de opdrachtgever. Hij had het allemaal wel gehoord. Met zijn 33 jaar was hij al een ervaren man. Hij had in tien jaar tijd veel geleerd. Met dank aan Dirk, zijn projectmanager, die hem de echte kneepjes van het vak had geleerd. Samen waren ze in no-time opgeklommen in het bouwbedrijf van de multinational. Het begon met kleine projecten van enkele tonnen, naar de miljoenenprojecten van nu. Jeff was inmiddels projectcoördinator. Ze dekten elkaars rug, nou ja, hij dekte Dirk zijn rug wat vaker en daar was Dirk hem ook dankbaar voor. Jeff had Dirk al menig maal uit een lastig parket geholpen wanneer het weer eens de verkeerde kant op dreigde te gaan.

‘Coördinatietekening plotten’, had hij vluchtig opgeschreven. Met een paar markers kon hij in de vergadering snel duidelijk maken wat de bedoeling was. Hoe eerder de heren het begrepen hoe beter, maar dat gold voor alles.

Terwijl hij zich afdroogde keek hij naar zijn beeld in de natte wazige spiegel. Wat hij zag was een symmetrisch gezicht, grijsblauwe ogen en een flinke spitse neus, net niet te groot. Hij pruilde zijn ietwat dunne lippen. Met zijn lengte van 1 meter 90 had hij een imposant voorkomen. Nog geen grammetje vet. Een lok van zijn korte donkerblonde haar viel net over zijn borstelige wenkbrauwen. Hij was zeer tevreden met zijn uiterlijk, niet te knap maar zeker niet lelijk. En de kleren maken de man, bedacht hij snel.

Toen hij weer beneden in de kamer kwam zag hij Rosita weglopen. Ze ging naar haar buitenhok, waar ze de hele dag verbleef. Tussen de middag werd ze uitgelaten door Fleur, een sexy studente van 25 jaar. ‘Wie weet,’ dacht hij terwijl de deur van zijn Buick met een zachte klap dichtviel. ‘Die Fleur is een leuke meid…wie weet.’